دکتر حسن عارفی
خرداد 1359 تا مرداد 1360
دکتر حسن عارفی، پزشک، استاد پیشکسوت قلب و عروق و از مدیران شاخص آموزش عالی پس از انقلاب اسلامی، از چهرههای اثرگذار حوزه پزشکی و دانشگاهی کشور است. وی متولد سال ۱۳۱۵ در تهران بوده و تحصیلات ابتدایی خود را در دبستان حافظ و نظامی و دوره متوسطه را در دبیرستانهای محمد قزوینی و هدف به پایان رساند.
دکتر عارفی پس از اخذ دیپلم، وارد دانشکده پزشکی دانشگاه تهران شد و دوره پزشکی عمومی را در این دانشگاه طی کرد. وی پس از پایان تحصیلات دانشگاهی و انجام خدمت سربازی، برای ادامه تحصیل عازم ایالات متحده آمریکا شد و تخصص پزشکی خود را در رشته داخلی–اطفال از دانشگاه نیویورک دریافت کرد. او سپس دورههای فوقتخصصی و فلوشیپ خود را در رشته قلب و عروق، طب دوران بلوغ و همچنین دورههای تکمیلی اکوکاردیوگرافی و عروق محیطی در آمریکا گذراند.
دکتر حسن عارفی پس از بازگشت به ایران، فعالیت دانشگاهی خود را در دانشگاه تهران آغاز کرد و مسیر علمی استادیاری، دانشیاری و استادی را طی نمود و بهعنوان استاد تمام رشته قلب و عروق در دانشگاه علوم پزشکی تهران به فعالیت پرداخت. وی عضو گروه آموزشی قلب و عروق دانشکده پزشکی بوده و بهعنوان یکی از استادان برجسته این حوزه شناخته میشود. او همچنین عضو پیوسته فرهنگستان علوم پزشکی جمهوری اسلامی ایران است.
در کنار فعالیتهای علمی و درمانی، دکتر عارفی مسئولیتهای مدیریتی مهمی را نیز بر عهده داشته است. وی نخستین رئیس دانشکده پزشکی دانشگاه تهران پس از انقلاب اسلامی و سپس دومین رئیس دانشگاه تهران پس از انقلاب بود و در فاصله سالهای ۱۳۵۹ تا ۱۳۶۰ ریاست این دانشگاه را بر عهده داشت. در این مسئولیت، وی جانشین محمد ملکی شد و پس از پایان دوره ریاست، علی مهدیزاده شهری جایگزین او گردید.
دکتر عارفی همچنین در دولت محمدعلی رجایی، عهدهدار سمت وزیر فرهنگ و آموزش عالی در سالهای ۱۳۵۹ تا ۱۳۶۰ بود. در این دوره، وی همزمان با تحولات ساختاری آموزش عالی کشور، نقش مدیریتی خود را در سطح ملی ایفا کرد.
از دیگر وجوه برجسته زندگی حرفهای دکتر حسن عارفی، طبابت و مسئولیت مستقیم وی بهعنوان پزشک معالج و طبیب امام خمینی (ره) است. وی بیش از یک دهه در این جایگاه حضور داشت و خاطرات و گزارشهای پزشکی این دوران را در کتاب «طبیب دلها» ثبت کرده است.
دکتر عارفی در کنار فعالیتهای درمانی و مدیریتی، همواره بر اخلاق حرفهای، بهروز بودن علمی و برنامهریزی دقیق در زندگی علمی و فردی تأکید داشته و این رویکرد را در مسیر تدریس و فعالیت دانشگاهی خود دنبال کرده است. او همچنان بهعنوان یکی از چهرههای ماندگار پزشکی و دانشگاهی کشور شناخته میشود که نامش با آموزش پزشکی، مدیریت دانشگاهی و خدمت علمی پیوند خورده است.