دکتر علی اکبر سیاسی
مرداد 1321 تا دی 1333
علیاکبر سیاسی (۱۲۷۴–۱۳۶۹) یکی از چهرههای برجسته علمی، فرهنگی و سیاسی ایران در دوره پهلوی بود. او روانشناس، نویسنده و سیاستمداری متعهد به پیشرفت علمی و آموزشی کشور به شمار میرود و بنیانگذار و نخستین رئیس مستقل دانشگاه تهران بود.
سیاسی در تهران و در محله بازارچه مهدی موش به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی و متوسطه خود را در مکتبخانه و مدارس سنتی و سلطانی گذراند و سپس وارد مدرسه سیاسی تهران شد. به عنوان یکی از دانشجویان ممتاز دولت ایران، برای ادامه تحصیل به اروپا اعزام شد و پس از دورهای در دانشگاه روآن فرانسه، به دلیل وقوع جنگ جهانی اول به ایران بازگشت و در دارالفنون و مدرسه علوم سیاسی به تدریس پرداخت. او در ۱۳۰۶ دوباره به فرانسه رفت و در دانشگاه سوربن در رشته روانشناسی تحصیل کرد و در سال ۱۳۰۹ دکترای خود را با رسالهای درباره «ایران در تماس با مغربزمین» دریافت کرد که جایزهای از آکادمی فرانسه به همراه داشت.
پس از بازگشت به ایران، سیاسی به ریاست اداره تعلیمات عالیه منصوب شد و در تدوین قانون تأسیس دانشگاه تهران نقش داشت. با تأسیس دانشگاه، به تدریس در دانشکده ادبیات پرداخت و تلاش کرد تا دانشگاه از زیر نظر مستقیم وزارت فرهنگ خارج شود. در ۱۵ بهمن ۱۳۲۱ استقلال دانشگاه اعلام شد و سیاسی به عنوان نخستین رئیس مستقل دانشگاه تهران برگزیده شد. او همچنین در زمینه آموزش و پرورش اقدامات مهمی انجام داد و لایحه «آموزش و پرورش اجباری و مجانی» را به تصویب مجلس رساند.
سیاسی در طول زندگی سیاسی خود چندین بار وزیر در دولتهای مختلف شد و به عنوان وزیر فرهنگ و وزیر امور خارجه و همچنین وزیر مشاور خدمت کرد. او در مقابل فشارهای سیاسی برای اخراج استادان دانشگاه مقاومت کرد و استقلال دانشگاه را حفظ نمود. در عرصه بینالمللی نیز در تدوین منشور سازمان ملل متحد مشارکت داشت.
علیاکبر سیاسی نویسندهای فعال در حوزه روانشناسی و فلسفه بود و آثار متعددی از جمله «علمالنفس یا روانشناسی از نظر تربیت»، «روانشناسی پرورشی»، «علم النفس ابن سینا و تطبیق آن با روانشناسی جدید» و «گزارش یک زندگی» از او به جا مانده است.
سیاسی در سال ۱۳۶۹ در لندن درگذشت و در قبرستان نو شهر قم به خاک سپرده شد. میراث او در حوزه آموزش عالی و روانشناسی همچنان مورد توجه پژوهشگران و دانشجویان ایرانی است.